Ягын, лесничэйлӧн керкасянь неылын, быдмис дзолиндзик Коз. Джуджыд пожӧмъяс да козъяс ылысянь видзӧдiсны сы вылӧ да радлӧсныс – сэтшӧм сiйӧ вӧлi вӧсньыджик да мича.
Лунысь-лун дзолиндзик Коз быдмис: гожӧмнас ciйӧс кисьталiс зэр, тӧӧнас шебралiс лым. Сiйӧ шонӧдчис тулыс шондi улын да дзэрiс гымалiгӧн. Коз гӧгӧр пуис вӧрса олӧм – оторӧ-мӧдорӧ войлалiсныс му выы шыръяс, ноксисны быдчема гут-гагъяс да кодзувкотъяс, лэбалiсны лэбачьяс. Аслас дженьыджык олӧм чӧжӧн дзолиндзик Коз .тӧдмасис Кӧчкӧд, кодi ӧтпыр узис сылӧн лапъяс улын. Кӧть дзолиндзик Коз ӧтнас эрд шӧрын, сiйӧ из гажтӧмсьы…
Но ӧтпыр гожӧмын кытыськӧ тӧвзис тӧдтӧм Катша, дыр думайттӧг пуксис дзолиндзик Козлӧн туган йылӧ да кучис качайтчыны.
– Ин качайтчы,- вежавидзӧмӧн шуис дзолиндзик Коз.- Тэ менчум туганӧс чеган!
– А мый вылӧ тэныд туганыс?- китшнитiс Катша.- Вед тэнӧ керыштасны Выль во водзын!
– Кодi менӧ керыштас? Мыля?!- эдва кынмӧн вашкӧдiс дзолиндзик Коз.
– Кодлы колӧ, сiйӧ и керыштас!- ярскӧба водчависьталiс Катша.- Он мыли тӧд, мый Выль во водзын йӧз локтӧныс ягӧ тэ коддьӧмысла! А тэ буретш тыдаланаинын быдман!..
– Me танi уна во нин сулала, некод на эз вӧрӧд!- полiгтыр шуис дзолиндзик Коз.
– Вӧрӧдасныс!- шуис Катша да лэбзис ягӧ. Гожӧмбыд да арбыд майшасис дзолиндзик Коз, а кор усис лым, пырпыр матӧ воис. Вед ciйӧ из вермы пышйыны, медум дзебсьыны ягын.
Декабрын усис сы мыда лым, мый только ыджыд пуяслӧн увъясыс чегъясисны лым ёкмыльяс улын. А дзолиндзик козсӧ лымйыс веттчис пырпыр йылӧдзыс.
– Вот и бур!- думайтiс дзолиндзик Коз. – ӧнi менӧ некод оз казёо.
Во и воис важ волӧн медбӧръя лун – декабрь комын ӧтикӧд лун.
– Мед только коляс тайӧ луныс! – дӧжнасiс дзолиндзик Коз. И друг аддзис матыстчысь мортӧс, локтiс веськыда сылань. Морт кватнитic пулысь йысӧ да чорыда пыркнитiс. Сьӧкыд лым и киссис, дзолиндзик Коз пашкыртiс ассьыс веж лапъяссӧ.
– Me тэнӧ и корси!- шуис морт да нюммунiс. И только из казёо, мый сылӧн кыыяс бӧрын коньӧр Козйыд воштiс сайдьсӧ…
Kop сiйӧ бӧр воис ас сайдьӧ, медводзын нинӧм из гӧгӧрво: вэлi лоя да сулалiс важямоз. Только уяс йылын ӧшалiсныс кокньыд шаръяс, и ставнас сiйӧ вӧлi кэрталӧма эзысь сунисъясӧн, а йысӧ мичмӧдiс ыджыд гӧрд кодзув…
Асыынас, выль вося медводдза лунӧ, лесничӧйлӧн керкаысь петiныс сылӧн челядь – чоя-вока. Ныа сутiсныс лыжи вылӧ да матыстчисны Козлань. Сэсся петiс айныс да мунi челядь бӧрсянь. Кор куимнанныс ӧтлаасисны, детина шуис:
– Тэ бура думыштiн, ае! Тайӧ лоӧ миян выль вося ёлка. И ми кучам мичмӧдны сiйӧс быд во!..
Тайӧ вӧлi важӧн, уна во сайын. Пӧрысь лесничӧй кулi. Карын олӧныс сылӧн челядь. А яг дзолиндзик эрд шӧрын, выль лесничӧйлӧн керка водча, сулалӧ джуджыд Коз, и быд Выль во водзын казьтылӧ ассьыс челядьдырсӧ…
